Απομακρύνθηκε αργά, με τον ατμό να κατσαρώνει από το μπολ, ενώ ο σκύλος έτρεχε πίσω του με την ίδια ήρεμη αυτοπεποίθηση. Ο Τζόσουα κάθισε σε έναν τοίχο κοντά στο σοκάκι, έφαγε σιωπηλά και πέταξε στο σκύλο μια κόρα ψωμιού. Εκείνο την έπιασε στον αέρα και κουνήθηκε σαν να είχε κερδίσει το λαχείο.
Στη συνέχεια, προσπάθησε να το διώξει. “Φύγε”, μουρμούρισε. “Πήρες το κομμάτι σου” Αλλά ο σκύλος δεν κουνήθηκε. Απλώς κούνησε ξανά το κουδούνι, με τη γλώσσα του να κουνιέται, καθισμένο σαν να του ανήκε. Ο Τζόσουα τον κοίταξε για πολλή ώρα. “Εντάξει τότε… Λάκι. Έτσι θα σε φωνάζω. Γιατί σήμερα, ήμασταν και οι δύο τυχεροί”