Οι λέξεις ακούστηκαν σκληρά. Όχι σκυλιά. Καμία εξαίρεση. Ήταν δευτερόλεπτα μακριά από κάτι σταθερό – κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει την κατεύθυνση της ζωής του. Και τώρα, γλίστρησε μέσα του, επειδή το μοναδικό ον που δεν είχε φύγει ποτέ από το πλευρό του δεν ήταν ευπρόσδεκτο. Οι κανόνες δεν ήταν προς συζήτηση και ο Τζόσουα το ήξερε.
Κοίταξε τον Λάκι, που αναπαυόταν στα πόδια του, με τα μάτια μισόκλειστα, εμπιστευτικά. Ο Τζόσουα έμεινε ακίνητος, χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη, αλλά δεν το ένιωθε δίκαιο. Έφυγε αθόρυβα από το καταφύγιο. Αν ο Λάκυ δεν ήταν ευπρόσδεκτος, τότε ούτε αυτός ήταν. Αυτό δεν είχε αλλάξει.