Ήρθε δυνατά και χωρίς προειδοποίηση. Τη μια στιγμή, ο ουρανός ήταν ακίνητος. Το επόμενο, οι κεραυνοί έσκασαν και η βροχή έπεφτε σαν κάποιος να είχε χωρίσει τα σύννεφα στη μέση. Ο Τζόσουα τινάχτηκε όρθιος, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Έσκυψε προς την τσάντα δίπλα του, νιώθοντας ήδη πόσο βαριά είχε γίνει.
“Σκατά, όχι, όχι, όχι”, γαύγισε, σέρνοντάς την προς το μέρος του. Το πλαστικό ήταν λεπτό. Το νερό είχε περάσει. Τράβηξε τον κόμπο και είδε το πουκάμισο – μουσκεμένο, κολλημένο στο παντελόνι σαν να το είχαν βουτήξει σε κουβά. Τα τίναξε έξω και κοίταξε τον ουρανό, αβοήθητος.