Δεν σταμάτησε μέχρι που έφτασαν δύο τετράγωνα μακριά. Με την ανάσα βαριά και το στήθος να καίει, έπεσε κάτω κοντά σε μια κολόνα. Ο δρόμος έδινε παλμό γύρω του – αυτοκίνητα που περνούσαν με ταχύτητα, άνθρωποι που κινούνταν γρήγορα και με σκοπό. Άπλωσε το ποτήρι του, κράτησε το κεφάλι του χαμηλά. Πέρασε ένα λεπτό. Τίποτα. Πέντε. Ακόμα τίποτα.
Ο Τζόσουα κοίταξε κάτω. Ο Λάκι κούνησε την ουρά του και του έριξε εκείνο το ανοιχτό, χαζοχαρούμενο σκυλίσιο βλέμμα. Χωρίς κρίση. Καμία ντροπή. Μόνο πίστη. Ο Τζόσουα άπλωσε το χέρι του και τον έξυσε πίσω από τα αυτιά του. “Τουλάχιστον πιστεύεις ότι έχω σημασία”, μουρμούρισε. Βγήκε στεγνό. Κουρασμένος.