Αργότερα, άκουσε το πιάνο. Μια διστακτική κλίμακα, και μετά συγχορδίες που μπερδεύτηκαν σε ευθυμία. Η θεία του χειροκροτούσε τον εαυτό της. Ο Μάρκο ανατρίχιασε. Ο πάγκος ήταν ακόμα βαθουλωμένος από το βάρος του πατέρα του. Η μουσική δήλωνε τώρα την ιστορία κάποιου άλλου. Κάθισε στο πεζοδρόμιο, φανταζόμενος το κατσούφιασμα του πατέρα του γι’ αυτή την καταπάτηση που μεταμφιέστηκε σε εξάσκηση για ρεσιτάλ.
Ωραία, σκέφτηκε τελικά. Η γραφειοκρατία συναντά τη γραφειοκρατία. Τηλεφώνησε στον δικηγόρο του. Η μετρημένη φωνή ήταν βάναυσα ειλικρινής: η αμφισβήτηση μέσω του παραθύρου μπορεί να πάρει μήνες, ακόμη και χρόνια, και ένας δικαστής θα μπορούσε να παγώσει την κατοχή στο μεταξύ. “Τεκμηρίωσε τα πάντα”, είπε ο δικηγόρος. “Μην το κλιμακώσετε. Απολύτως όχι θεατρινισμούς” Ο Μάρκο τον ευχαρίστησε και έκλεισε την κλήση.