Καθώς πλησίαζε η πτήση της επιστροφής του, ο Μάρκο φαντάστηκε το άδειο σπίτι του να τον περιμένει, με τη γάτα να γουργουρίζει στον καναπέ. Λαχταρούσε τη σιωπή, την άνεση του δικού του κρεβατιού. Αυτό που δεν μπορούσε να φανταστεί ήταν η τροπή που θα έπαιρναν σύντομα τα γεγονότα.
Κατά την απουσία του, ο θείος και η θεία του μελετούσαν, σημείωναν, κύκλωναν λέξεις σε παλιές πράξεις, με τον ενθουσιασμό τους να οξύνεται με κάθε σελίδα. “Κοίτα εδώ”, μουρμούρισε ο θείος του, καρφώνοντας με το δάχτυλο μια διάταξη. “Αυτό το σπίτι ήταν πάντα οικογενειακή ιδιοκτησία” Η θεία του έγνεψε, ενθαρρυμένη από το μελάνι και τη φανταστική κληρονομιά.