Ο Ίθαν κατέβηκε βιαστικά στο διάδρομο προς το δωμάτιο 314, με το μπουκέτο στο χέρι. Μπορούσε ακόμα να δει το κουρασμένο χαμόγελό της και να ακούσει το πρώτο μικρό κλάμα του μωρού τους. Η αντισηψία κολλούσε στον αέρα, αλλά παρ’ όλα αυτά, η χαρά του ανέβηκε στα ύψη – επέστρεφε στην οικογένειά του και θα γιόρταζε μαζί τους.
Η πόρτα έμεινε μισάνοιχτη. Μέσα τον υποδέχτηκε ένα τσαλακωμένο κρεβάτι, ένα σκοτεινό μόνιτορ και ένας αχρησιμοποίητος ορός. Η κούνια ήταν επίσης άδεια. Δεν υπήρχαν οι απαλές αναπνοές ενός νεογέννητου. Μόνο η κουρτίνα που ταλαντευόταν απαλά στο ακίνητο, αποπνικτικό δωμάτιο.
“Ίσως μια εξέταση;” μουρμούρισε μπερδεμένος, βγαίνοντας στον διάδρομο. Μια νοσοκόμα, που έτρεχε στον διάδρομο, κοίταξε το άδειο δωμάτιο και μετά εκείνον, με την έκφρασή της να σφίγγεται από ανησυχία. Οι σφυγμοί του Ίθαν βροντοχτύπησαν ανεξήγητα. Ήξερε ότι ό,τι κι αν επρόκειτο να του πει δεν θα ήταν απλό και δεν θα ήταν καλά νέα..