Τη φαντάστηκε έξω, με το τηλέφωνο παγωμένο στο κομοδίνο, με το μωρό πιεσμένο στο στήθος της. Να περπατάει για να συναντήσει έναν άγνωστο. Ή ακόμα χειρότερα, κάποιον που ήξερε, αλλά εκείνος όχι. Το μυαλό του έψαχνε ονόματα και πρόσωπα. Κάθε κενό χώρο ένιωθε σαν παγίδα που περίμενε να ξεσπάσει.
Ο ντετέκτιβ έσπρωξε πίσω την καρέκλα του. “Θα κυκλοφορήσουμε τη φωτογραφία της και τον αριθμό της. Μείνετε κοντά” Ο Ίθαν σηκώθηκε κι αυτός όρθιος, με τα χέρια του να πιάνουν το τραπέζι. “Όχι, θα έρθω μαζί σας” Γιατί το να κάθεσαι εδώ με αναπάντητα ερωτήματα ήταν χειρότερο από το να τρέχεις στους δρόμους, ήταν χειρότερο από το να φαντάζεσαι κάθε πιθανό τέλος.