Καθώς βγήκαν έξω, οι αυτόματες πόρτες του νοσοκομείου άνοιξαν σφυρίζοντας. Το πρωινό φως ξεχύθηκε μέσα, πολύ φωτεινό και καθαρό για το κενό βάρος στο στήθος του. Κάπου, στις ατελείωτες αφύλακτες γωνιές της πόλης, η Λίνα απομακρυνόταν όλο και περισσότερο – και κάθε ερώτηση της αστυνομίας έμοιαζε να ενισχύει τους χειρότερους φόβους του.
Ο ντετέκτιβ ανέφερε μια έρευνα στο σπίτι – “μήπως και πήγε εκεί” Όσο παράλογο κι αν ακούστηκε, ο Ίθαν άδραξε την ιδέα. Ίσως είχε μπει μέσα, κουλουριασμένη στο κρεβάτι τους. Ίσως αυτό ήταν ένα χάος που το πρωί θα καθάριζε. Προσκολλήθηκε σε αυτή την εικόνα σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι.