Έπιασε το χέρι του γιατρού. “Κάλεσε την αστυνομία. Τώρα.” Η λέξη “αγνοούμενος” κρεμόταν ανάμεσά τους σαν κατάρα. Οι νοσοκόμες σκορπίστηκαν, η μία ήταν ήδη στο τηλέφωνο. Η καρδιά του Ίθαν χτύπησε στα αυτιά του. Δεκαπέντε λεπτά, ίσως είκοσι – τόσο θα χρειαζόταν για να εξαφανιστεί τελείως. Ο χρόνος περνούσε.
Κάπου εκεί έξω, η Λίνα απομακρυνόταν σταθερά από εκείνον, από την ασφάλεια, από τη λογική. Ο Ίθαν ένιωθε το διάστημα ανάμεσα σε κάθε δευτερόλεπτο να τεντώνεται σαν ρήγμα. Με κάθε ανάσα, φανταζόταν τα πράγματα που θα μπορούσαν να πάνε στραβά. Δεν είχε κανένα σχέδιο ή προειδοποίηση -και τώρα, δεν υπήρχε περιθώριο ούτε για λάθη.