Αλλά τα πράγματα συνέχισαν να αλλάζουν. Το τηλέφωνο του Κόνορ ήταν πάντα κοντά του τώρα – με το πρόσωπο προς τα κάτω, στο αθόρυβο. Έριχνε μια ματιά σε αυτό όταν χτυπούσε και μετά το έβαζε στην τσέπη του χωρίς να το σχολιάσει. Η Τζούλια πρόσεξε πώς έστρεφε την οθόνη μακριά ή γύριζε ελαφρά όταν απαντούσε. Ήταν διακριτικό, αλλά ήταν καινούργιο.
Συνήθιζαν να μοιράζονται τα πάντα – κωδικούς πρόσβασης, λίστες αναπαραγωγής, χαζά βίντεο στο κρεβάτι. Τώρα, η Τζούλια δεν μπορούσε να θυμηθεί την τελευταία φορά που ο Κόνορ είχε γελάσει έτσι μαζί της. Ο χώρος ανάμεσά τους δεν ήταν δυνατός, αλλά μεγάλωνε. Και παρόλο που δεν είπε τίποτα, η καχυποψία άρχισε να ριζώνει ήσυχα στο στήθος της.