Η Τζούλια είχε αρχίσει να αμφισβητεί τα πάντα. Ένα βλέμμα, ένας ώμος, μια σιωπή – το καθένα έμοιαζε με στοιχείο. Προσπάθησε να παραμείνει λογική, αλλά ήταν δύσκολο να μην αισθάνεται νευρική. Η συμπεριφορά του Κόνορ δεν ήταν ακραία, αλλά ήταν αρκετά παράξενη ώστε να την κάνει να ανησυχεί. Δεν μπορούσε να σταματήσει να το παρατηρεί.
Δύο φορές την εβδομάδα, εξακολουθούσε να επιστρέφει αργά στο σπίτι – πάντα επικαλούμενος δουλειές ή συναντήσεις που είχαν τραβήξει πολύ. Μόλις έμπαινε μέσα, πήγαινε κατευθείαν στο πλυντήριο και έριχνε τα ρούχα του στο πλυντήριο. “Απλά βοηθούσα”, έλεγε. “Δεν χρειάζεσαι περισσότερο άγχος αυτή τη στιγμή”