Το στομάχι της έπεσε. Έλενα. Έξι μ.μ. Λεωφόρος Μπλούμινγκντεϊλ. Αυτές ήταν οι νύχτες που έλεγε ότι έκανε θελήματα. Ποτέ δεν είχε αναφέρει αυτό το όνομα. Ούτε παρεμπιπτόντως. Ούτε στο πλαίσιο. Καθόλου. Ο σφυγμός της ανέβηκε. Η μυρωδιά στο πουκάμισό του. Τα ψέματα. Αυτό δεν ήταν ουδέτερο πια.
Η Τζούλια κοίταξε την οθόνη, ανοιγοκλείνοντας έντονα τα μάτια της, προσπαθώντας να καταπιέσει τη ναυτία που ανέβαινε στο λαιμό της. Τα χέρια της ήταν ξαφνικά κρύα. Αμφισβητούσε τον εαυτό της εδώ και εβδομάδες – αμφισβητούσε κάθε προαίσθημα, κάθε ένστικτο. Αλλά τώρα, ήταν εκεί.