Δέκα λεπτά αργότερα, μια γυναίκα μπήκε μέσα. Ψηλή, με αυτοπεποίθηση, κρατώντας μια μικρή τσάντα με δώρα. Ο Κόνορ σηκώθηκε να τη χαιρετήσει, με το πρόσωπό του να φωτίζεται με έναν τρόπο που η Τζούλια είχε μήνες να δει. Την αγκάλιασε με χαλαρή άνεση και μετά κάθισε σαν να ήταν κάτι συνηθισμένο. Σαν να είχαν ένα ρυθμό.
Μίλησαν και γέλασαν, σκύβοντας, χαμογελώντας συχνά. Η Τζούλια δεν μπορούσε να ακούσει τα λόγια, αλλά η ενέργεια ήταν ξεκάθαρη – οικεία, άνετη. Το στήθος της σφίχτηκε. Ο γάμος της, γεμάτος ένταση τελευταία, δεν είχε καμία από αυτή τη ζεστασιά. Τα χέρια της έτρεμαν καθώς έβγαζε το τηλέφωνό της και έβγαζε μια μόνο φωτογραφία.