Ο Κόνορ δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του. Δεν διαμαρτυρήθηκε, ούτε απέφυγε. Αντιθέτως, κάτι μέσα του φάνηκε να καταρρέει. Οι ώμοι του έπεσαν και τα μάτια του έτρεξαν καθώς κάθισε βαριά στην άκρη του καναπέ. “Νομίζεις ότι σε απατάω”, ψιθύρισε. “Αλλά δεν είναι αυτό που συμβαίνει”
Η Τζούλια δεν είπε τίποτα, εμβρόντητη από την αλλαγή στη συμπεριφορά του. Περίμενε άρνηση, ίσως και προκλητική συμπεριφορά. Αλλά όχι αυτό – αυτή την ξαφνική, ωμή θλίψη. “Τότε τι είναι, Κόνορ;” ρώτησε με χαμηλή φωνή. “Ποια είναι;” Την κοίταξε τότε, με μάτια που έλαμπαν. “Η Ελένα είναι η δασκάλα μου στην αρωματοποιία”