Το βάρος όλων αυτών την χτύπησε αμέσως. Η Τζούλια κάθισε δίπλα του και κάλυψε το πρόσωπό της με τα δύο χέρια, με τα δάκρυα να ξεχειλίζουν ελεύθερα τώρα. “Λυπάμαι τόσο πολύ”, είπε, με τη φωνή της να σπάει. “Ήμουν τόσο σίγουρη. Έπρεπε απλώς να σου είχα μιλήσει. Δεν έπρεπε να υποθέσω το χειρότερο”
Ο Κόνορ την τράβηξε σε μια αγκαλιά, θάβοντας το πρόσωπό του στον ώμο της. “Έπρεπε να σου το είχα πει”, ψιθύρισε. “Ήθελα να είναι τέλειο. Αλλά έκρυβα κάτι, και ξέρω πώς ένιωσες από την πλευρά σου. Το καταλαβαίνω τώρα” Κρατούσαν ο ένας τον άλλον για πολλή ώρα.