Αλλά τα όνειρα είναι ευαίσθητα. Και τον τελευταίο καιρό, τα δικά τους είχαν αρχίσει να θρυμματίζονται στις άκρες. Οι καβγάδες που κάποτε τελείωναν με ένα γέλιο τώρα κρέμονταν στον αέρα για μέρες. Οι διαφωνίες παρέμεναν. Μερικές φορές, ένιωθαν σαν να μην στέκονταν πια στην ίδια πλευρά -και αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε αθόρυβα, οδυνηρά.
Στο επίκεντρο όλων αυτών ήταν ένα παιδί. Ή μάλλον, η απουσία ενός παιδιού. Η Τζούλια πάντα ήθελε μια οικογένεια. Όχι με απελπισμένο τρόπο, αλλά με τον τρόπο που κάποιος θέλει να τελειώσει έναν πίνακα που έχει σχεδιαστεί από καιρό. Έβλεπε ένα μέλλον γεμάτο με μικρά βήματα και νανουρίσματα.