Ήταν Πέμπτη και η Τζούλια είχε επιστρέψει στο σπίτι από ένα άλλο ραντεβού. Τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά. Τα επίπεδα των ορμονών της είχαν πέσει ξανά. Ο γιατρός της ήταν ευγενικός, αλλά κλινικός. “Θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε”, είχε πει. Αλλά κάτι στη φωνή της είχε αλλάξει. Η Τζούλια το άκουσε – το απαλό υπόγειο ρεύμα του χρόνου που τελείωνε.
Παρόλα αυτά, δεν έκλαψε. Γύρισε στο σπίτι, άλλαξε άνετα ρούχα και άρχισε να πλένει τα ρούχα της περιμένοντας τον Κόνορ να επιστρέψει. Όταν εκείνος μπήκε μέσα, τη φίλησε στο μάγουλο και τη ρώτησε πώς ήταν η μέρα της. Αναγκάστηκε να χαμογελάσει, είπε ψέματα και είπε ότι ήταν μια χαρά. Μετά έβαλε το χέρι της στο καλάθι με τα άπλυτα.