Αν είχε γελάσει αντί να επιμείνει. Η ανάμνηση είχε το βάρος ενός μεντεσέ- πριν από αυτήν, ο πατέρας της ήταν ακόμα προσβάσιμος- μετά από αυτήν, η απόσταση έγινε τοίχος. Δεν ήταν μόνο ότι έγινε πιο αιχμηρός μαζί της. Ήταν ο τρόπος που η υπομονή του με τους άλλους έμοιαζε να διευρύνεται σε αντίθεση, σαν να ήταν μόνο η παρουσία της ο ερεθιστικός παράγοντας.
Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί είχε γίνει τόσο σύντομος μαζί της, γιατί η υπομονή του εξαντλούνταν πιο γρήγορα όταν εκείνη ήταν αυτή που έκανε ερωτήσεις. Κάθε φορά που την παραμέριζε, την άφηνε μπερδεμένη, αναρωτώμενη τι είχε κάνει λάθος αυτή τη φορά. Όσο πιο πολύ προσπαθούσε να τον κερδίσει πίσω, τόσο περισσότερο φαινόταν να απομακρύνεται.