Τις νύχτες που είχε ακούσει τα βήματά του να τρίζουν από πάνω, το πολύωρο περπάτημά του που κατέληγε στη σιωπή όταν το υπόλοιπο σπίτι κοιμόταν. Σαν παιδί είχε κάποτε ανέβει κρυφά τις σκάλες και είχε ακουμπήσει το αυτί της στο ξύλο, προσπαθώντας να πιάσει έστω και έναν ψίθυρο. Τότε είχε φανταστεί θησαυρούς, ή ίσως εργαλεία πολύ επικίνδυνα για παιδιά.
Τώρα, καθώς στεκόταν επιτέλους μέσα, ήξερε ότι δεν ήταν τίποτα από τα δύο. Ό,τι κι αν είχε κρύψει εδώ, ήταν βαρύτερο από τα πράγματα. Δίστασε να προχωρήσει μπροστά, σχεδόν περιμένοντας να εμφανιστεί στην πόρτα, να την μαλώσει όπως κάποτε. Η σκέψη αυτή έκανε τους σφυγμούς της να επιταχυνθούν. Δεν ήταν πια παιδί, όμως ο παλιός φόβος επέστρεψε, αναμειγνύοντας τη θλίψη με έναν τρόπο που την άφηνε κενή.