Έκανε ένα προσεκτικό βήμα μέσα, τα παπούτσια της έτριζαν στις σανίδες, και ένιωσε το βάρος της σιωπής του πατέρα της να την πιέζει. Στην πιο απομακρυσμένη γωνία, μισοσκιερή κάτω από την κλίση της στέγης, βρισκόταν ένας κορμός. Οι δερμάτινες άκρες του ήταν φθαρμένες, τα ορειχάλκινα καρφιά θαμπωμένα από την ηλικία, αλλά υπήρχε μια παράξενη φροντίδα στον τρόπο με τον οποίο είχε φυλαχτεί.
Το καπάκι ήταν γεμάτο σκόνη, αλλά οι γωνίες του έλαμπαν αχνά, σαν να τις είχαν γυαλίσει κρυφά τα χέρια του. Δίπλα του καθόταν ένα μικρότερο κουτί, δεμένο με σπάγκο που είχε ξεφτίσει σε κλωστές. Ο γραφικός χαρακτήρας στο καπάκι ήταν αναμφισβήτητα δικός του, καθαρός αλλά δυνατός, κάθε γράμμα πατημένο σαν να ήθελε να κάνει το όνομα μόνιμο: Ρουθ.