Η ανάσα της Μίριαμ κόπηκε. Το όνομα ήταν άγνωστο, ξένο στην ιστορία της οικογένειάς της. Το ψιθύρισε δυνατά, και ο ήχος φάνηκε να χτυπάει στους τοίχους, αναστατώνοντας την ησυχία. Δεν θυμόταν να το είχε ακούσει ποτέ να λέγεται στο σπίτι τους, ούτε μία φορά. Κι όμως, ήταν εδώ, γραμμένο με την οριστικότητα κάτι που ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας.
Τα δάχτυλά της αιωρούνταν πάνω από το σπάγκο, αλλά τραβήχτηκε πίσω. Αντ’ αυτού, ακούμπησε το χέρι της στο δροσερό δέρμα του μπαούλου. Το ένιωθε συμπαγές, σχεδόν ζωντανό από τα κατάλοιπα των χρόνων. Ήξερε, με μια βεβαιότητα που την έκανε να ανατριχιάσει, ότι όποιες απαντήσεις είχε αποκρύψει ο πατέρας της, ο λόγος της απόστασής του, η σιωπή που είχε διαμορφώσει την παιδική της ηλικία, ήταν κλειδωμένες εδώ μέσα.