Επιτέλους, σηκώθηκε, αγκαλιάζοντας τον φάκελο στο στήθος της. Οι σανίδες του πατώματος βογκούσαν κάτω από τα βήματά της καθώς επέστρεφε προς την πόρτα. Ο αέρας της σοφίτας κόλλησε στα ρούχα της- σκόνη, ηλικία και μυστικά που επιτέλους απελευθερώθηκαν.
Σταμάτησε στο κατώφλι, κοίταξε για άλλη μια φορά το μπαούλο στη γωνία και ψιθύρισε μέσα στη σιωπή: “Καταλαβαίνω” Ύστερα βγήκε έξω, τραβώντας την πόρτα πίσω της, αφήνοντας τη σοφίτα και τη σιωπή του πατέρα της, επιτέλους στο παρελθόν.