Καθώς έμπαινε στην προεφηβική της ηλικία, ο τόνος του μαζί της γινόταν όλο και πιο εύθραυστος. Εκεί που κάποτε τη διόρθωνε με ευγένεια, τώρα την έσπασε. Εκεί που κάποτε καθυστερούσε να απαντήσει στις ατελείωτες ερωτήσεις της, έγινε απότομος και την απομάκρυνε. Δεν ήταν ευθεία απόρριψη, όχι ακόμα, αλλά ένιωθε σαν να έβαζε απόσταση ανάμεσά τους με κάθε εποχή που περνούσε.
Η Μίριαμ έμαθε να τον πλησιάζει προσεκτικά, επιλέγοντας προσεκτικά τα λόγια της, σαν να πατούσε σε ένα πάτωμα με κρυφές αδύναμες σανίδες. Αυτό που αναστάτωσε περισσότερο τη Μίριαμ ήταν το πόσο διαφορετικά αντιμετώπιζε ο πατέρας της τον Ντάνιελ και την Ελίζ.