Η αδιαφορία και η απροθυμία του πλήθους να εμπλακεί δημιούργησε έναν ανατριχιαστικό απόηχο συλλογικής αδράνειας, όπου η παρουσία τόσων πολλών φαινόταν απλώς να ενισχύει την αίσθηση της αδράνειας. Το δράμα του Τζο επισκιάστηκε από την παθητική γοητεία των θεατών, καθένας από τους οποίους αρκούνταν να παραμείνει θεατής παρά να συμμετάσχει στην αντιμετώπιση της επείγουσας ανάγκης που είχε μπροστά του.
Ανάμεσα στο πλήθος των αδιάφορων θεατών ήταν και ένας ηλικιωμένος άνδρας ονόματι Χάρολντ. Το γερασμένο πρόσωπό του ήταν χαραγμένο με γραμμές ανησυχίας καθώς πλησίαζε τον Τζο, οδηγούμενος από μια αυξανόμενη ανησυχία για την ευημερία του άνδρα. Τα βήματα του Χάρολντ ήταν αργά και σκόπιμα, με το εύθραυστο σώμα του να κινείται με προσεκτικό, σχεδόν διστακτικό ρυθμό.