Ο Χάρολντ κοίταξε γύρω του το συγκεντρωμένο πλήθος, με την παθητική τους συμπεριφορά να τον κάνει να αισθάνεται όλο και πιο ασήμαντος. Βρήκε τον εαυτό του να αναρωτιέται αν η δική του συμμετοχή θα έκανε τη διαφορά μέσα στη θάλασσα των θεατών. Με έναν βαρύ αναστεναγμό, ο Χάρολντ αποφάσισε ότι δεν είχε χρόνο να εμπλακεί.
Οι πιεστικές ανησυχίες της δικής του ημέρας, σε συνδυασμό με την προφανή έλλειψη επείγουσας ανάγκης από τους γύρω του, τον οδήγησαν στην υποχώρηση. Απομακρύνθηκε από τη σκηνή, η καρδιά του φορτωμένη με ένα μείγμα ενοχής και απογοήτευσης, αλλά τελικά παραιτήθηκε από την ιδέα ότι δεν ήταν σε θέση να ασκήσει ουσιαστική επίδραση.