Το πλήθος συνέχισε να αιωρείται γύρω από τον Τζο, σιωπηλός μάρτυρας της κατάστασής του. Παρά τον αυξανόμενο αριθμό των θεατών, η συλλογική προσπάθεια για βοήθεια παρέμενε επιδεικτικά απούσα. Η αστική κακοφωνία -το αδιάκοπο κουδούνισμα των τηλεφώνων, ο θόρυβος των συναγερμών των αυτοκινήτων και το μακρινό μουρμουρητό των συνομιλιών- ενώθηκε σε μια χαοτική συμφωνία που έμοιαζε να πνίγει τις αμυδρές, απελπισμένες εκκλήσεις του Τζο για βοήθεια.
Ο σφυγμός του ήταν αδύναμος και ακανόνιστος, ενώ το πρόσωπό του γινόταν όλο και πιο χλωμό όσο περνούσε η ώρα. Ο αδυσώπητος θόρυβος της πόλης, σε συνδυασμό με την αδιαφορία του πλήθους, δημιούργησε ένα φράγμα που απομόνωσε τον Τζο από τη βοήθεια που τόσο απεγνωσμένα χρειαζόταν.