Τα δάχτυλά της πίεσαν απαλά τον καρπό του, ψάχνοντας για οποιοδήποτε σημάδι ζωής μέσα στην ακινησία. Το τρέμουλο των χεριών της αντανακλούσε το άγχος και την επείγουσα ανάγκη που ένιωθε. Το πρόσωπο της Σοφίας ήταν ένα μείγμα ανησυχίας και αποφασιστικότητας καθώς αξιολογούσε την κατάσταση του Τζο.
Το φως του ήλιου που έσβηνε την έλουζε με μια απαλή, χρυσή λάμψη, προσθέτοντας μια σχεδόν σουρεαλιστική ποιότητα στη στιγμή. Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα καθώς εστίαζε με προσοχή στον Τζο, ελπίζοντας να βρει έναν σφυγμό που θα επιβεβαίωνε ότι ήταν ακόμα ζωντανός. Η ακινησία της σκηνής ερχόταν σε έντονη αντίθεση με τον ζωντανό, πολυσύχναστο δρόμο από νωρίτερα, υπογραμμίζοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης του Τζο και την κρισιμότητα της παρέμβασης της Σοφίας.