Στον απέναντι διάδρομο, μια γυναίκα καθόταν απορροφημένη στο τηλέφωνό της. Τα ακουστικά της ήταν μέσα, τα νύχια της χτυπούσαν την οθόνη. Δεν σήκωσε το βλέμμα της, δεν κουνήθηκε. Δεν το πρόσεξε. Το αγόρι κλώτσησε ξανά -δύο φορές σε γρήγορη διαδοχή. Ο Ντάνιελ γύρισε πίσω. Ίσως να σταματούσε από μόνο του.
Ίσως ήταν απλώς η ανησυχία. Το τρένο δεν είχε καν περάσει από τα προάστια της Βοστώνης. Δεν ήθελε να αντιδράσει υπερβολικά. Όχι ακόμα. Κοίταξε το πίσω μέρος του καθίσματος μπροστά του, προσπαθώντας να συγκεντρωθεί ξανά. Αλλά οι μύες του είχαν ήδη τεντωθεί. Κάθε ίχνος ηρεμίας που είχε καλλιεργήσει ήταν τώρα σε εγρήγορση, προετοιμαζόμενος για την επόμενη σύγκρουση. Ήρθε. Φυσικά και ήρθε.