Δεν ήταν μόνο οι κλωτσιές. Ήταν αυτό που αντιπροσώπευε. Αυτή υποτίθεται ότι ήταν η ώρα του. Η ανταμοιβή του για την επιβίωσή του από τις βάναυσες συναντήσεις με τους πελάτες, τα απαίσια στρώματα των ξενοδοχείων, τα δείπνα σε χάρτινα κουτιά που μύριζαν σαν τόνερ εκτυπωτή.
Είχε χαράξει αυτό το θύλακα ηρεμίας για τον εαυτό του. Το είχε πληρώσει κυριολεκτικά. Και τώρα… αυτό. Ένα εξάχρονο παιδί με πυραυλοπόδαρα και μια μητέρα που δεν έκανε τον κόπο να κοιτάξει ψηλά. Μετακινήθηκε στη θέση του και έριξε άλλη μια ματιά πίσω.