Τα πόδια του παιδιού κουνιόντουσαν πάλι, μεθοδικά. Όχι άγρια. Αρκετά για να κάνει το κάθισμα του Ντάνιελ να τρέμει κάθε λίγα δευτερόλεπτα. Το αγόρι κοίταζε το τραπέζι μπροστά του σαν να ήταν κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών, χαμένο σε κάποιο προσωπικό ρυθμό.
Στην άλλη άκρη του διαδρόμου, η μητέρα του δεν είχε ακόμα προσέξει. Ή, ακόμα χειρότερα, το είχε προσέξει και είχε επιλέξει να το αγνοήσει. Ξεφύλλιζε κάτι στο τηλέφωνό της, με τον αντίχειρα να κινείται προς τα πάνω, με έκφραση εντελώς ουδέτερη. Τα ακουστικά της έλαμπαν αχνά στο φως της οροφής.