Ο Ντάνιελ τη μελέτησε για λίγο ακόμα. Καθαρά κομμένη, γύρω στα τριάντα. Παλτό ντιζάιν. Ένα επαναχρησιμοποιούμενο ποτήρι καφέ χωμένο στην τσέπη του καθίσματος. Δεν μπορούσε να ακούσει τη μουσική της, αλλά από την ένταση του scrolling που έκανε, ήταν μάλλον ένα podcast αληθινών εγκλημάτων ή μια πενταμερής σειρά για την επαγγελματική εξουθένωση. Κάτι τέτοιο “καταπραϋντικό”.
Έμοιαζε με κάποια που θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα. Το τρένο γουργούριζε ελαφρά καθώς ανέβαζε ταχύτητα, ενώ το τοπίο έξω άρχισε να απλώνεται και να θολώνει. Τα κτίρια γραφείων έδωσαν τη θέση τους σε χώρους στάθμευσης. Μετά σε δέντρα. Μετά σε μεγάλα, ανοιχτά χωράφια.