Το τηλέφωνό της ήταν στην αγκαλιά της. Έπινε το ποτό της και κοίταζε έξω από το απέναντι παράθυρο, σαν να βρισκόταν σε ένα ιδιωτικό καταφύγιο διαλογισμού. Ο Ντάνιελ την κοίταξε επίμονα, περιμένοντας μια αναλαμπή αναγνώρισης. Για μια ματιά. Για κάποια ένδειξη ότι μπορεί να τον αναγνώριζε. Τίποτα.
Ανοιγόκλεισε τα μάτια του. Κάτι σκοτεινό και βαρύ πίεσε πίσω από τα πλευρά του. Δεν επρόκειτο πια μόνο για την ειρήνη – επρόκειτο για το να είναι αόρατος. Το να μην τον προσέχουν. Και πάλι. Κατάπιε δυνατά και γύρισε. Η αναπνοή του ήταν ρηχή. Έτρεξε ένα χέρι στο σαγόνι του. Πόσες φορές είχε αφήσει τα πράγματα να ξεφύγουν στο όνομα της ευγένειας