“Ω”, είπε με έναν απορριπτικό ανασήκωμα των ώμων. “Είναι απλώς ένα παιδί. Γίνεται νευρικός στις μεγάλες διαδρομές” Ο Ντάνιελ έγνεψε μια φορά, ελέγχοντας την αναπνοή του. “Καταλαβαίνω. Αλλά αυτό είναι το ήσυχο αυτοκίνητο. Και οι κλωτσιές δεν έχουν σταματήσει” Εκείνη χάρισε ένα σφιχτό, συγκαταβατικό χαμόγελο. “Θα ηρεμήσει κάποια στιγμή. Πάντα ηρεμεί”
Κάτι γλίστρησε χαλαρά στο στήθος του Ντάνιελ, σαν ένα ξεφτισμένο κορδόνι που επιτέλους έσπασε. “Θα προτιμούσα να ηρεμήσει τώρα”, είπε, με τη φωνή του πιο σταθερή, πιο σιγανή, αλλά με ένα δάγκωμα που δεν μπορούσε να μαλακώσει. Η μητέρα σήκωσε θεατρικά τα φρύδια της, μετά γέλασε -στην πραγματικότητα γέλασε- και κούνησε το κεφάλι της.