Κανείς δεν είπε τίποτα. Κανείς δεν χρειαζόταν. Μπορούσε να το δει στο ελαφρύ στένεμα των ματιών, στην ευγενική περιέργεια, στον τρόπο που οι άνθρωποι μετακινούνταν ελαφρά για να ακούσουν καλύτερα. Είχε γίνει ο άνθρωπος που έκανε φασαρία. Η σκηνή. Το πρόβλημα.
Δεν είχε σημασία ότι είχε μιλήσει σε μετρημένους τόνους. Δεν πειράζει που περίμενε. Εξήγησε. Ρώτησε. Δεν είχε άδικο -αλλά εκείνη τη στιγμή, ένιωθε ανόητος που προσπαθούσε να έχει δίκιο. Γύρισε μπροστά αργά, σκόπιμα. Οι ώμοι του κλείδωσαν σφιχτά. Το στόμα του ήταν στεγνό.