Βήματα πλησίαζαν στο διάδρομο – με μαλακά παπούτσια, ρυθμικά. Ο συνοδός του αμαξιδίου εμφανίστηκε στη σειρά του, σπρώχνοντας ένα ασημένιο καροτσάκι στοιβαγμένο με σνακ και ποτά. “Τίποτα για σας, κύριε;” Ο Ντάνιελ ανοιγόκλεισε τα μάτια. “Μόνο ένα φλιτζάνι νερό, παρακαλώ. Κρύο, αν είναι δυνατόν” “Φυσικά.”
Λίγο αργότερα, του έδωσε ένα διαφανές πλαστικό ποτήρι γεμάτο κατά τα τρία τέταρτα με παγωμένο νερό. Εκείνος έγνεψε ευχαριστώντας και το κράτησε χαλαρά, με τη συμπύκνωση να μαζεύεται αμέσως στα δάχτυλά του, γλιστερή και δροσερή. Δεν ήπιε από αυτό. Απλά το κρατούσε σαν άγκυρα. Σαν ένα ανάχωμα ανάμεσα σ’ αυτόν και το χάος από το οποίο δεν μπορούσε να ξεφύγει.