Ο Ντάνιελ καθόταν ακίνητος, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τη θολούρα από σκελετωμένα δέντρα και περαστικά καλώδια της ΔΕΗ. Το κύπελλο καθόταν στο χέρι του, με τις χάντρες του νερού να τρέχουν μέχρι τις αρθρώσεις των δαχτύλων του. Δεν είχε πιει ούτε μια γουλιά. Το κρατούσε χωρίς να το σκέφτεται – σαν στήριγμα, σαν πρόσδεμα.
Το σαγόνι του πονούσε από το σφίξιμο. Το σώμα του παρέμενε άκαμπτο από την ένταση. Και ακόμα… ακόμα… οι κλωτσιές συνεχίζονταν. Ελαφριά στην αρχή. Ίσα-ίσα που υπήρχαν. Μετά πιο έντονα. Ρυθμικά. Εισέπνευσε αργά από τη μύτη του. Μέτρησε μέχρι το τέσσερα. Η επόμενη κλωτσιά χτύπησε ευθεία. Το κάθισμά του τινάχτηκε μπροστά. Τα δάχτυλά του έσφιξαν αντανακλαστικά το κύπελλο. Και το νερό αναποδογύρισε.