Άρχισε να κλαψουρίζει, με τη φωνή του ψηλά και πληγωμένη. “Δεν ήθελα…” “Αρκετά”, είπε απότομα, κόβοντάς τον. “Αρκετά έκανες ήδη” Έβαλε το χέρι της κάτω και ανέσυρε το τηλέφωνό της, επιθεωρώντας την οθόνη. Μια μεγάλη διαγώνια ρωγμή διέσχισε το γυαλί σαν μια σιωπηλή κατηγορία. Το σαγόνι της σφίχτηκε.
Η μητέρα κάθισε βαριά πίσω, σκουπίζοντας την μπλούζα της με μια χαρτοπετσέτα. Δεν σήκωσε ξανά το κεφάλι της. Το αγόρι σιώπησε. Τα πόδια του κρέμονταν ακίνητα, τα αθλητικά του παπούτσια ήταν χωμένα κάτω από το κάθισμα σαν να μην του ανήκαν. Ο Ντάνιελ δεν καμάρωνε. Δεν γύρισε ξανά.