“Ήθελα να σιγουρευτώ πρώτα”, είπε. “Δεν ήθελα να προσφέρω κάτι που δεν μπορούσα στην πραγματικότητα να δώσω” Μια μεγάλη παύση απλώθηκε ανάμεσά τους. Τότε εκείνος άπλωσε το χέρι του, πήρε το χέρι της και το κράτησε σφιχτά. “Αυτό είναι… Δεν ξέρω καν τι να πω”
Εκείνη έγνεψε, προσπαθώντας να μην κλάψει. “Τότε μην το κάνεις. Απλά γίνε καλύτερα” Αλλά ο Έιντεν δίστασε. “Ξέρω ότι ζητάω πολλά”, είπε χαμηλώνοντας τη φωνή του, “αλλά… θα σε πείραζε αν κάναμε την εγχείρηση σε άλλο νοσοκομείο Κάπου στην άλλη άκρη της πόλης;” Εκείνη συνοφρυώθηκε. “Γιατί;”