Αλλά ο πόνος κάτω από τα πλευρά της Μάγια δεν ήταν μόνο χειρουργικός. Εξαπλωνόταν – κρύος, αργός και υφέρπων σε κάτι για το οποίο δεν είχε ακόμα λόγια. Η διαδρομή για το σπίτι ήταν μεγαλύτερη από το συνηθισμένο. Το σώμα της πονούσε. Το κεφάλι της βούιζε. Το τηλέφωνό της παρέμενε σιωπηλό σε όλο το ταξίδι.
Εκείνο το βράδυ, τελικά έστειλε μήνυμα: Πες μου όταν είσαι έτοιμος για ένα τηλεφώνημα. Καμία απάντηση. Την επόμενη μέρα, προσπάθησε ξανά: Είσαι καλά Ακόμα τίποτα. Καμία απάντηση. Το όνομά του έμεινε στην κορυφή των εισερχομένων της σαν μια μελανιά που δεν ξεθωριάζει.