“Το γατάκι της κόρης μου εξαφανίστηκε χθες το βράδυ. Εξαφανίστηκε. Τη μια στιγμή έπαιζε στη βεράντα, και την επόμενη… τίποτα” Τα χέρια της Λίζα έσφιξαν. “Ακριβώς όπως η Νίνα” Ο άντρας έγνεψε αργά: “Ναι, και σήμερα το πρωί, βγήκα πίσω και είδα κάτι περίεργο. Ίχνη. Όχι ίχνη σκύλου.
Κάτι μεγάλο. Μεγάλο και ήσυχο” Της έδωσε το τηλέφωνό του. Μια φωτογραφία έλαμπε στην οθόνη. Έδειχνε ένα λασπωμένο κομμάτι γρασίδι, και μέσα σε αυτό, ένα μεγάλο αποτύπωμα. Ευρεία. Βαθύ. Μεγαλύτερο από το χέρι ενός άντρα. Η Λίζα το κοίταξε επίμονα. “Αυτό δεν είναι σκύλος”, ψιθύρισε.