Όχι φοβισμένα, απλά… υποτονικά. Το λιοντάρι του βουνού δεν τα κυνηγούσε. Τα κρατούσε. Σαν να ήταν τα μικρά του. Ο Κέιλεμπ ψιθύρισε: “Αυτό είναι… απροσδόκητο” Η Λίζα γύρισε προς το μέρος του. “Τι συμβαίνει;” Εκείνος κοίταξε μπροστά, με τα μάτια ορθάνοιχτα. “Πενθεί. Πιθανότατα έχασε τη δική της γέννα. Και κάτι σαν ένστικτο, τραύμα, τρέλα -δεν ξέρω- την έκανε να πάρει αυτά τα δύο”
Η Λίζα κοίταξε ξανά. Το λιοντάρι δεν τις κρατούσε κάτω ούτε τις απειλούσε. Ξεκουραζόταν δίπλα τους, αναπνέοντας αργά. Η ουρά της κουνήθηκε προστατευτικά όταν ένα πουλί κελαηδούσε εκεί κοντά. “Νομίζω”, είπε αργά ο Κέιλεμπ, “ότι νομίζει πως είναι δικά της”