Κουλουριαζόταν δίπλα στη Λίζα ενώ εκείνη διάβαζε, σκουντούσε το πηγούνι της κατά τη διάρκεια τηλεφωνημάτων για δουλειά ή κυνηγούσε τις ηλιαχτίδες στο σκληρό ξύλο. Η Λίζα δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο μόνη ήταν μέχρι που η Νίνα γέμισε το χώρο. Το γατάκι δεν ενδιαφερόταν για το παρελθόν της. Για το διαζύγιο ή για τις μεγάλες μέρες που η Λίζα δεν μπορούσε να βρει τη θέληση να κάνει κάτι περισσότερο από το να κάθεται με τον καφέ της και να κοιτάζει έξω από το παράθυρο.
Η Νίνα ήθελε μόνο μια ζεστή αγκαλιά και το περιστασιακό κελάηδημα της προσοχής. Αυτό ήταν αρκετό. Μερικές φορές, η Λίζα έπιανε τον εαυτό της να αφηγείται δυνατά τη μέρα: “Πώς σου φαίνονται αυτά τα αποφάγια, ε;” ή “Θα έπρεπε πραγματικά να καθαρίσω το πλυντήριο, αλλά δείχνεις πολύ άνετα” Δεν αισθανόταν καν ανόητη που το έκανε. Το να μιλάει στη Νίνα την έκανε να αισθάνεται αγκυροβολημένη, σαν να μην παρασύρεται πια.