Το σπίτι της βρισκόταν στην άκρη ενός μικρού οικισμού που είχε πλησιάσει πολύ κοντά στο καταφύγιο. Μια λεπτή σειρά σπιτιών που προοριζόταν για ανθρώπους που τους άρεσε η ιδέα να “ζουν κοντά στη φύση”, αλλά όχι η πραγματικότητα. Οι περισσότεροι γείτονές της ήταν συνταξιούχοι, οικογένειες ή εργαζόμενοι της πόλης που πηγαινοέρχονταν στην πόλη.
Απολάμβαναν τη θέα, παραπονιόντουσαν για τις μαϊμούδες και καλούσαν τον έλεγχο των ζώων κάθε φορά που ένα φίδι διέσχιζε το δρόμο τους. Η Κάθριν δεν ταίριαζε, όχι πραγματικά. Γι’ αυτούς, ήταν “η κυρία των ζώων”, αυτή που δεν τρόμαζε όταν μια σαύρα περιπλανιόταν στον κήπο ή όταν ένα τσακάλι εντοπίζονταν κοντά στους κάδους απορριμμάτων.