Η αλυσίδα εξαφανίστηκε πέρα από την κοραλλιογενή υφαλοκρηπίδα, απορροφημένη από το σκοτάδι που έμοιαζε να αναπνέει. Ο Elias αιωρούνταν από πάνω του, με φυσαλίδες που ανέβαιναν αργά πίσω από την πρόσοψή του. Το φως του φακού του διέσχιζε τη γαλαζοπράσινη ομίχλη όσο χρειαζόταν για να αποκαλύψει τους επόμενους κρίκους και μετά μόνο μαύρο. Ήταν σαν να κοιτούσε μέσα σε ένα λαιμό.
Ο χτύπος της καρδιάς του χτυπούσε στα αυτιά του, πιο δυνατά κι από τον ωκεανό. Κάθε ένστικτο του έλεγε να γυρίσει πίσω, να σηκωθεί προς την αχνή λάμψη του φωτός της ημέρας πολύ ψηλότερα. Αλλά η αλυσίδα συνέχισε, γλιστρώντας στην πλαγιά, απίστευτα μακριά, απίστευτα ακίνητη. Δεν έμοιαζε ξεχασμένη. Φαινόταν τοποθετημένη.
Τότε κάτι μετακινήθηκε από κάτω του. Οι κρίκοι έτρεμαν, ελάχιστα αισθητά αλλά αληθινά, ανακατεύοντας τη λάσπη. Ο Ελάιας πάγωσε, με τα μάτια ορθάνοιχτα πίσω από τη μάσκα. Για πρώτη φορά από τότε που ήρθε στη θάλασσα, ο Elias ένιωσε πραγματικά μικρός, αιωρούμενος ανάμεσα στην επιφάνεια πάνω και το σκοτάδι κάτω.