Είχε πάει πιο μακριά από το συνηθισμένο εκείνη τη μέρα, κυνηγώντας συζητήσεις που έλεγαν ότι τα αβαθή είχαν μετατοπιστεί προς πιο ψυχρά ρεύματα. Το νερό εκεί έξω ήταν διαφορετικό. Πιο άδειο κατά κάποιο τρόπο, πολύ ακίνητο για άνεση. Ήταν λιγότερο από μισό μίλι από την ακτή όταν η μηχανότρατα τραντάχτηκε από κάτω του.
Το κατάστρωμα κουνήθηκε. Ένας βαθύς μεταλλικός βογγητός αντηχούσε στο κύτος, ακολουθούμενος από το οξύ τρίξιμο του σιδήρου στο ξύλο. Ο Ελάιας έκοψε τη μηχανή, με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, και κοίταξε πάνω από το πλάι. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, επίπεδη, αδιατάρακτη, μέχρι που τα μάτια του έπιασαν μια πιο σκούρα γραμμή να διαπερνά τα κύματα.