Τα γρυλίσματα του ήταν χαμηλά, επικίνδυνα, από αυτά που έκαναν ακόμα και τους ενήλικες να απομακρυνθούν από το τζάμι. Ο Νόα έσφιγγε τη μύτη του κάθε φορά, με την καρδιά να χτυπάει στο στήθος του. Μισούσε τον ήχο αυτών των βρυχηθμών.
Δεν ήταν οι ίδιες τολμηρές κραυγές που είχε θαυμάσει πριν – αυτές ήταν προειδοποιητικές κραυγές, γεμάτες με κάτι πιο σκοτεινό. Τον τρόμαζε, αλλά τον τραβούσε και μέσα του, σαν να προσπαθούσε ο Κινγκ να του πει ένα μυστικό.