Οι υπέρυθρες κατέγραψαν αυτό που δεν μπορούσαν να καταγράψουν τα ανθρώπινα μάτια: το λιοντάρι να πιάνει κάτι στα δόντια του, με το περίγραμμά του να είναι ευδιάκριτο στο θερμοευαίσθητο φόντο. Ένας μικρός, μαύρος όγκος, που σπαρταρούσε αχνά καθώς το κουβαλούσε. Όχι απλά ένα αντικείμενο. Κάτι ζωντανό.
Το δωμάτιο σώπασε. Ακόμα και το βουητό του εξοπλισμού φαινόταν μακρινό. Ο Νόα έσφιξε πιο σφιχτά το μανίκι του Ντάνιελ, με τη φωνή του να είναι ένας λεπτός ψίθυρος. “Μπαμπά… τι είναι αυτό;” Ο Ντάνιελ δεν είχε απάντηση. Ούτε κανένας άλλος. Το μόνο που ήξεραν ήταν ότι ο βασιλιάς της αγέλης φύλαγε κάτι -και ό,τι κι αν ήταν, δεν ανήκε εκεί.