Τότε, σαν να τον ανάγκασε κάποια θαμμένη αναγνώριση, ο Κινγκ γύρισε ελαφρά στο πλάι. Για πρώτη φορά, το σκοτεινό κουβάρι από κάτω του ήταν ορατό. Το προσωπικό πίσω από το τζάμι έβγαλε αναστεναγμούς. Δεν ήταν φαγητό. Δεν ήταν κάποιο κομμάτι ρούχου ή συντρίμμια.
Ήταν ένα ζώο -μικρό, με μαύρο τρίχωμα, το σώμα του λιπόσαρκο, με κάθε πλευρά να φαίνεται κάτω από το δέρμα του. Στην αρχή έμεινε ακίνητο, μετά συσπάστηκε αχνά, μια αδύναμη προσπάθεια να σηκώσει το κεφάλι του. Ο Νώε έσφιξε το μανίκι του πατέρα του. “Μπαμπά… είναι ζωντανό”, ψιθύρισε.