Ο Νώε τον είχε ονομάσει “Βασιλιά” και γι’ αυτόν ο Βασιλιάς δεν ήταν απλώς ένα ζώο πίσω από γυαλί – ήταν μια μορφή θαύματος, σχεδόν σαν ένας φίλος που τον περίμενε κάθε εβδομάδα. Ο Βασιλιάς συμπεριφερόταν διαφορετικά από τους υπόλοιπους.
Ενώ τα νεότερα λιοντάρια τσακώνονταν και πάλευαν ή οι λέαινες απλώνονταν νωχελικά στη σκιά, ο Βασιλιάς κινούνταν με σκόπιμη χάρη. Ακόμη και στην ακινησία, η παρουσία του είχε βαρύτητα. Ο Ντάνιελ ένιωσε να έλκεται από την ίδια μεγαλοπρέπεια, αν και το έκρυβε πειράζοντας τον Νώε. “Διάλεξες τον καλύτερο, ε Πάντα το αφεντικό”